Η ιστορία του γηπέδου για τον Απόλλωνα, άρχισε ουσιαστικά το 1958. Οι συνεχείς επιτυχίες στο ποδόσφαιρο έκαναν επιτακτικό το αίτημα παραχώρησης ανάλογου χώρου στο σύλλογο. Τότε δημιουργήθηκε επιτροπή γηπέδου την οποία αποτελούσαν οι: Κύρος Πιστοφίδης, Νικηφόρος Νικολαϊδης, Αλέξανδρος Ανδρεάδης, Γιώργος Ασλανίδης και Γιώργος Ταξίδης. Οι ανωτέρω με εντολή του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας, βουλευτή Θεσσαλονίκης, Γιώργου Θέμελη, συζητούσαν με επιτελείς του Γ’ Σώματος Στρατού, για την παραχώρηση στρεμμάτων, στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα το γήπεδο. Παράλληλα ο υπουργός επισκέφθηκε το χώρο για άμεση αντίληψη και έδωσε τη συγκατάθεσή του. Παρά τις σφοδρές αντιδράσεις υψηλόβαθμων αξιωματικών του Στρατού, που χαρακτήριζαν την έκταση ως σπάνιο οικιστικό “φιλέτο” με εντολή του Υπουργού τον Ιούνιο του 1959, έγινε το πρώτο τεράστιο βήμα , για την απόκτηση επιτέλους στέγης στον Απόλλωνα. Κόπηκαν τα σύρματα της έκτασης που φιλοξενούσε την ίλη ιππικού.
Η συνολική έκταση του χώρου ήταν 33 στρέμματα στα οποία προστέθηκαν αργότερα άλλα 3. Το Δεκέμβρη του 1962, έγινε η οριστική παραχώρηση της έκτασης στον Απόλλωνα, με σχετική δημοσίευση στο ΦΕΚ (Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης). Από τότε οι διοικήσεις του σωματείου ξεκίνησαν έναν άλλο, επίσης κακοτράχαλο αγώνα, προκειμένου να διαμορφωθεί ο χώρος σε γήπεδο. Με τη βοήθεια του στρατού και ιδιαίτερα της ΜΟΜΑ, που τότε έδρευε πλάι στο στρατόπεδο Κόδρα, στο Καραμπουρνάκι, διαμορφώθηκε ένα υποτυπώδες γήπεδο. Τα στρατιωτικά μηχανήματα διατέθηκαν στην υπηρεσία του Απόλλωνα.
Ωστόσο, το 1964, το γήπεδο κόντεψε να χαθεί. Η πρώτη δόση της τάξης -τότε- των 260.000 δραχμών δεν είχε πληρωθεί στο Ταμείο Εθνικής Αμύνης. Η συγκέντρωση των χρημάτων δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Τελικά ο από μηχανής θεός άκουγε στο όνομα Κώστας Γεωργιάδης. Πόντιος και φίλαθλος ο ίδιος, γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας, πρόσφερε τα χρήματα, σώζοντας ταυτόχρονα το γήπεδο. Μάλιστα, ο Λεωνίδας Αυγητίδης , σύμβουλος του Απόλλωνα, ταξίδεψε αστραπιαία στη Θάσο, όπου βρισκόταν ο Κώστας Γεωργιάδης για να πάρει την ανάλογη επιταγή. Η προεδρική καρέκλα φιλοξένησε τον Κώστα Γεωργιάδη για τα επόμενα 3 χρόνια, όπου μπήκε νοικοκυριό και όραμα στο σύλλογο, ως το 1967.
Τη διετία 1968 - 69, ο τότε πρόεδρος του συλλόγου, Ιωάννης Μαρκόπουλος, μέσω Γ.Γ.Α. εξόφλησε ολοσχερώς το γήπεδο, το οποίο οριστικά περιήλθε στον Απόλλωνα, παρά το μένος επιτελικών αξιωματικών της χούντας. Ο ταξίαρχος του Οικονομικού Ι. Μαρκόπουλος, στάθηκε κυματοθραύστης στις επιβουλές συμφερόντων -κατασκευαστικών- και τις απειλές ανωτέρων του.
Το 1970, με πρόεδρο έναν άλλο φωτισμένο Απολλωνιστή, τον Κώστα Ελευθεριάδη, κατασκευάστηκαν οι παλιές κερκίδες του γηπέδου, μπροστά στην οδό Χηλής. Οι εργασίες κράτησαν ένα χρόνο. Όλος ο κόσμος της Καλαμαριάς, νέοι, γέροι και παιδιά, ακόμη και γυναίκες, βοηθούσαν με προσωπική εργασία.
Το 1983 με τη συμβολή του τότε Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού Σήφη Βαλυράκη, άρχισε η ανακατασκευή του γηπέδου. Τοποθετήθηκε χορτοτάπητας και κατασκευάστηκε από την τεχνική εταιρία Μεσοχωρίτη, η μοναδική κερκίδα, χωρητικότητας 7.500 Θεατών. Η μακέτα ολοκλήρωσης προέβλεπε στάδιο 30.000 θεατών, με κερκίδες περιμετρικά. Το έργο, δυστυχώς, έμεινε ημιτελές, λόγω της διακοπής χρηματοδότησης. Εδώ χάθηκε μία ιστορική ευκαιρία ο Απόλλων να αποκτήσει ολοκληρωμένο γήπεδο.
Εξαιτίας του έργου για την κερκίδα το 1983, το ποδοσφαιρικό τμήμα “ξενιτεύτηκε” στο γήπεδο του Άρη για 2,5 χρόνια. Την περίοδο εκείνη κατασκευάστηκε ταρτάν με κουλουάρ για τους αθλητές στίβου, ενώ μεταφέρθηκαν οι παλιοί προβολείς του Καυτανζογλείου. Το Νοέμβρη του 1993 τοποθετήθηκαν οι νέοι προβολείς στο γήπεδο και ο σύλλογος απέκτησε τη δυνατότητα νυχτερινών αγώνων αλλά και περισσότερων ωρών λειτουργίας των δραστηριοτήτων του (προπονήσεις, κ.λ.π.).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου